M1A1
Διαμέτρημα .45ACP
Βάρος, άδειο 4.78 kg
Μήκος 811 mm
Μήκος κάννης 267 mm
Ταχυβολία ~ 700 rpm
Χωρητικότητα γεμιστήρα 20 ή 30 φυσίγγια

Δραστικό βεληνεκές 100-150 μέτρα

Ο John T. Thompson ίδρυσε την εταιρεία Auto Ordnance Corp. το 1916, και άρχισε να σχεδιάζει υποπολυβόλα αγοράζοντας και την πατέντα του John Blish (1915), η οποία περιέγραφε ένα αυτόματο πυροβόλο όπλο με αδρανειακή καθυστερούμενη λειτουργία, όπου μια κεκλιμμένη μεταλλική σφήνα συνέδεε το συγκρότημα κλείστρου με τον κορμό του όπλου. Κάτω από υψηλή πίεση, όπως γίνεται κατά την πυροδότηση, η γωνία κλίσης είναι τέτοια, ώστε οι εφαρμοστές επιφάνειες σφηνώνουν. Καθώς η πίεση πέφτει, οι επιφάνειες μπορούν να ολισθήσουν η μια πάνω στην άλλη, και το κλείστρο αποσφηνώνεται. Αυτή η ιδέα χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα υποπολυβόλα Thompson εκτός των Μ1 και Μ1Α1 (αυτά είχαν απλή αδρανειακή λειτουργία).

Το πρώτο πειραματικό υποπολυβόλο Thompson εμφανίστηκε το 1919, ενώ το πρώτο μοντέλο παραγωγής το 1921. Κατασκευαζόταν υπό συμβόλαιο από την Colt Firearms Manufacturing Co, όπως και τα μεταγενέστερα μοντέλα Μ1928. Η παραγωγή των υποπολυβόλων Μ1928Α1 και του Μ1 έγινε από την Auto-Ordnance and Savage, ενώ μερικά αδειοδοτημένα αντίγραφα κατασκευάστηκαν από την BSA στη Μ. Βρετανία.

Υπήρξαν ακόμη μερικά υποπολυβόλα που ποτέ δεν έφθασαν σε μαζική παραγωγή, όπως το «στρατιωτικό μοντέλο» Μ1923, το οποίο αναπτύχθηκε με πρόθεση να επεκταθεί το δραστικό βεληνεκές περίπου στα 550 μέτρα.

Για να γίνει αυτό, το Μ1923 χρησιμοποιούσε ένα ειδικό τύπο φυσιγγίου .45 Remington-Thompson, που είχε βαρύτερη βολίδα (16.2 γρ) σε σχέση με τα κλασικά πυρομαχικά .45ACP, με μεγαλύτερη ταχύτητα εξόδου, περίπου 440 m/s. Αυτό το όπλο είχε επίσης μακρύτερη κάννη και προαιρετικό δίποδα και βάση για ξιφολόγχη. Υπάετη δοκιμές, αλλά ποτέ δεν κατασκευάστηκε σε μεγάλη ποσόστητα. Η άλλη σπάνια παραλλαγή ήταν το Model 1927, μια ημιαυτόματη παραλλαγή του Μ1921.

Το πρώτο όπλο Thompson με στρατιωτική υπηρεσία ήταν το Μ1928, που χρησιμοποιήθηκε από το Αμερικανικό Ναυτικό κατά την εκστρατεία στη Νικαράγουα. Το επονομαζόμενο «Ναυτικό» Μοντέλο 1928 ξεχώριζε από μια οριζόντια εκτεινόμενη χειρολαβή που αντικαθιστούσε το χειροφυλακτήρα, και από περιστρεφόμενες θηλειές αορτήρα.

Με την αρχή του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, ο Στρατός των ΗΠΑ προμηθεύτηκε μεγάλο αριθμό υποπολυβόλων Μ1928, με την ονομασία US Model 1928A1. Αυτά τα όπλα είχαν μεγάλο κόστος κατασκευής, και το 1942 ο Στρατός χρησιμοποίησε μια απλοποιημένη μορφή του M1928A1, γνωστό ως Μ1. Λίγο αργότερα, αναπτύχθηκε μια παραλλαγή Μ1Α1, με απλουστευμένη σχεδίαση σταθερά προσαρμοσμένου επικρουστήρα, κατά τα άλλα ήταν παρόμοια με τα υποπολυβόλα Μ1.

Τα υποπολυβόλα Thompson χρησιμοποιήθηκαν από το Στρατό των ΗΠΑ μέχρι την εποχή του Βιετνάμ, σε μικρούς σχετικά αριθμούς. Η Αστυνομία των ΗΠΑ χρησιμοποιούσε υποπολυβόλα Thompson μέχρι τη δεκαετία του 1980, και κάποια από αυτά μπορούν ακόμα να βρεθούν στα οπλοστάσια διευθύνσεων Αστυνομίας στις ΗΠΑ και αρκετές ακόμα χώρες του κόσμου.

Τα υποπολυβόλα Thompson εξήχθησαν ευρέως πριν και μετά από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλά από αυτά προμηθεύτηκε η Βρετανία και η Σοβιετική Ένωση, μέσω ειδικών προγραμμάτων στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι Ρώσοι στρατιώτες δεν συμπαθούσαν ιδιαίτερα τα «Tommy Guns», λόγω του μεγάλου βάρους τους και της μικρής διατρητικότητας σε σχέση με τα υποπολυβόλα 7.62mm τύπου PPSh-41 ή PPS-43.

Τα Thompson Μ1921 και Μ1928 είχαν καθυστερούμενη αδρανειακή λειτουργία, διέθεταν επιλογή τύπου πυρός και βασίζονταν στο σχεδιασμό Blish. Η πατέντα αυτή περιέγραφε ένα αυτόματο πυροβόλο όπλο με αδρανειακή καθυστερούμενη λειτουργία, όπου μια κεκλιμμένη μεταλλική σφήνα συνέδεε το συγκρότημα κλείστρου με τον κορμό του όπλου. Κάτω από υψηλή πίεση, όπως γίνεται κατά την πυροδότηση, η γωνία κλίσης είναι τέτοια, ώστε οι εφαρμοστές επιφάνειες σφηνώνουν. Καθώς η πίεση πέφτει, οι επιφάνειες μπορούν να ολισθήσουν η μια πάνω στην άλλη, και το κλείστρο αποσφηνώνεται. Τα Μ1 και Μ1Α1 της εποχής του Πολέμου χρησιμοποιούσαν απλή αδρανειακή λειτουργία. Όλα τα υποπολυβόλα Thompson πυροδοτούσαν με ανοικτό κλείστρο. Ο μοχλός όπλισης βρίσκεται στο πάνω μέρος του κορμού στα μοντέλα 1921 και 1928, και στη δεξιά πλευρά του κορμού στα μοντέλα Μ1 και Μ1Α1. Υπάρχει ξεχωριστός μοχλός ασφάλειας και τύπου πυρός στην αριστερή πλευρά ροτ κορμού, πάνω από τη σκανδάλη. Η κάννη συνήθως είχε σε μέρος του μήκους της πτερύγια ψύξης, και στο Μ1928 διέθετε τον λεγόμενο αντισταθμιστή Cutts (που δεν υπήρχε στα Μ1 και Μ1Α1).

Η τροφοδοσία γινόταν από γεμιστήρες διπλής σειράς, με 20 ή 30 φυσίγγια, ή τυμπανοειδείς γεμιστήρες 50 ή 100 φυσιγγίων. Οι γεμιστήρες τοποθετούνταν από κάτω, ενώ οι τυμπανοειδείς γεμιστήρες εισέρχονταν στην ίδια σχισμή πλευρικά. Οι τυμπανοειδείς γεμιστήρες δεν ήταν διαθέσιμοι για τα Μ1 και Μ1Α1. Άλλα μέρη του όπλου ήταν η χειρολαβή τύπου πιστολιού, το αφαιρούμενο κοντάκιο και είτε αφαιρούμενος χειροφυλακτήρας, είτε εμπρόσθια χειρολαβή. Τα σκόπευτρα στα προπολεμικά μοντέλα ήταν λεπιδοειδή μπροστά και προφυλασσόμενα πίσω, συνδυάζοντας σταθερή πλάκα με εγκοπή και κλισιοσκόπιο ρυθμιζόμενο για αριστερά δεξιά και απόσταση (μέχρι 450 μέτρα). Τα μοντέλα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Μ1928Α1, Μ1 και Μ1Α1) χρησιμοποιούσαν ένα απλό διοπτρικό κλισιοσκόπιο πίσω, με ή χωρίς προστατευτικά «αυτιά».

Στις μέρες μας, η εταιρεία Kahr Arms κατασκευάζει διάφορες παραλλαγές, με τη φίρμα Auto Ordnance. Αυτά τα όπλα είναι αποκλειστικά ημιαυτόματα και συνήθως έχουν μακρύτερη κάννη, ώστε να συμμορφώνονται με το νόμο στις ΗΠΑ.