Διαμέτρημα: 7.62×51 mm NATO (.308 Winchester)
Λειτουργία: Με δράση αερίων, περιστρεφόμενο κλείστρο
Μήκος: 1120 mm
Μήκος κάννης: 559 mm
Βάρος με πυρομαχικά: 5,1 kg (6.6 kg M14A1)
Γεμιστήρας: 20 φυσιγγίων, αφαιρούμενος
Ταχυβολία: 700 -750 βολές ανά λεπτό

Η εμπειρία που απέκτησαν οι στρατιωτικοί των ΗΠΑ κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έδειξε ότι το τυφέκιο Μ1 Garand μπορούσε να βελτιωθεί σε αρκετά σημεία. Το πρώτο ήταν το σύστημα τροφοδοσίας, με κλιπ των 8 φυσιγγίων, που δεν επιτρέπει την συμπλήρωση των μερικά χρησιμοποιημένων γεμιστήρων. Επίσης, το μήκος και το βάρος του τυφεκίου ήταν υπερβολικά. Το φυσίγγιο που χρησιμοποιεί το Μ1 είναι γνωστό ως .30-06 (7.62x63mm) και ήταν υπερβολικά μακρύ και βαρύ, περιορίζοντας έτσι τον αριθμό φυσιγγίων που θα μπορούσε να μεταφέρει ένας στρατιώτης. Η πρώτη απόπειρα βελτίωσης του Μ1 έγινε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε κατασκευάστηκαν πολυάριθμα πειραματικά μοντέλα-παραλλαγές με διαμέτρημα .30-06, που χρησιμοποιούσαν τους αφαιρούμενους γεμιστήρες 20 φυσιγγίων του αυτόματου τυφεκίου Browning BAR M1918. Ένα από τα πρωτότυπα αυτά ήταν το Τ20 (το «Τ» σήμαινε «test»), το 1944. Το Τ20 ήταν ουσιαστικά το Μ1 Garand με γεμιστήρα 20 φυσιγγίων του BAR και δυνατότητα επιλογής τύπου πυρός. Αυτό το πρωτότυπο αργότερα εξελίχθηκε στο τυφέκιο Τ37, το οποίο είχε τον κύλινδρο αερίων μετατοπισμένο προς τα πίσω και χρησιμοποιούσε τον νέο τύπο πυρομαχικών Τ65. Το φυσίγγιο Τ65 δεν ήταν άλλο παρά ο κάλυκας .30-06 κοντύτερος κατά μισή ίντσα (12mm), διατηρούσε όμως τις αρχικές βαλλιστικές επιδόσεις του λόγω της πιο μοντέρνας γόμωσης που χρησιμοποιούσε. Ήταν πιο ελαφρύ και πιο φθηνό στην κατασκευή από το .30-06, είχε μεγάλο δραστικό βεληνεκές και ακρίβεια, πράγματα που ήταν επιθυνητά. Η ιδέα ενός πραγματικά ενδιάμεσου τύπου πυρομαχικών δεν ήταν αποδεκτή από τους στρατιωτικούς των ΗΠΑ την εποχή εκείνη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, το Τ37 εξελίχθηκε στο πειραματικό τυφέκιο Τ44, το οποίο είχε επανασχεδιασμένο, αυτορυθμιζόμενο σύστημα αερίων με πιστόνι μικρής διαδρομής. Ακολούθησαν οι πιο βελτιωμένες παραλλαγές Τ44Ε4 και Τ44Ε5 (τυφέκιο διμοιρίας με ενισχυμένη κάννη), που τελικά έγιναν αποδεκτά από το Στρατό των ΗΠΑ ως Μ14 και Μ15 το 1957. Παρόλα αυτά, το Μ15, ένα όπλο με ενισχυμένη κάννη, ποτέ δεν παρήχθη μαζικά. Πρέπει να σημειωθεί ότι το Τ44Ε4 πέρασε από εκτεταμένες δοκιμές σε σχέση με το μοναδικό «ανταγωνιστή» του, το τυφέκιο Τ48 (που ήταν το Βελγικό FN FAL κατασκευασμένο στις ΗΠΑ από την H&R Inc., με άδεια). Και τα δυο τυφέκια πέρασαν τις δοκιμές με ισότιμα καλά αποτελέσματα, αλλά ο Στρατός τελικά προτίμησε το Τ44 επειδή ήταν λίγο ελαφρότερο, παρόμοιο με το Μ1 Garand στην κατασκευή και λειτουργία και, πάνω απ’όλα, «ιθαγενούς» αμερικανικού σχεδιασμού.

Τα συμβόλαια παραγωγής για την παραγωγή των τυφεκίων Μ1 δόθηκαν σε μερικές εταιρείες στις ΗΠΑ, όπως η Thompson-Ramo-Wooldridge (TRW Inc), Harrington and Richardson Arms Co (H&R), Winchester-Western Arms Division of Olin Mathieson (Winchester) και Springfield Armory Inc (Springfield). Η παραγωγή σταμάτησε το 1964, αφού είχαν κατασκευαστεί περίπου 1380000 τυφέκια. Ο τερματισμός της παραγωγής ήταν το αποτέλεσμα της εμπειρίας μάχης στην ΝΑ Ασία, ιδιαίτερα στο Βιετνάμ. Το Μ14 ήταν πολύ μακρύ και βαρύ για να μεταφέρεται από ένα στρατιώτη όλη την ημέρα σε ένα ζεστό και υγρό κλίμα. Τα πυρομαχικά τύπου ΝΑΤΟ 7.62mm ήταν επίσης πολύ βαριά, περιορίζοντας την ποσότητα που μπορούσαν να μεταφέρουν οι στρατιώτες σε περιπολία. Η δυνατότητα επιλογής τύπου πυρός ήταν σχεδόν άχρηστη, αφού το Μ14 ήταν υπερβολικά ελαφρό για τα ισχυρά πυρομαχικά που χρησιμοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα να «κλωτσάει» υπερβολικά κατά τη βολή με ριπή. Έτσι, τα περισσότερα Μ14 παραδόθηκαν στους στρατιώτες με την επιλογή πυρός «κλειδωμένη» σε ημιαυτόματη βολή, για να αποφεύγεται η άσκοπη σπατάλη πυρομαχικών σε αυτόματη βολή.

Η αυτόματη παραλλαγή Μ14Ε2 δεν ήταν επίσης πολύ επιτυχής στο ρόλο της. Μόλις έγιναν προφανείς αυτές οι αδυναμίες του Μ14 στη ηγεσία του Στρατεύματος, άρχισε η αναζήτηση για ένα πιο ελαφρό τυφέκιο, και τελικά επιλέχθηκε το τυφέκιο Colt/Armalite AR-15 5.56mm, με την ονομασία Μ16Α1. Το Μ14 αντικαταστάθηκε από όπλο πρώτης γραμμής στα τέλη της δεκαετίας του ’60, αλλά χρησιμοποιείται ακόμα σε μικρούς αριθμούς από το Ναυτικό των ΗΠΑ. Επίσης, χρησίμευσε ως βασικό υπόδειγμα κατασκευής των τυφεκίων ελεύθερου σκοπευτή Μ21. Αποκλειστικά ημιαυτόματες παραλλαγές του Μ14 κατασκευάζονται για χρήση από αστυνομικές δυνάμεις και πολίτες από το εργοστάσιο όπλων Springfield Armory Inc από το 1974, με την ονομασία Μ1Α. Μερικές ακόμα εταιρείες των ΗΠΑ συναρμολογούν ημιαυτόματα τυφέκια τύπου Μ14 χρησιμοποιώντας περισσεύματα εξαρτημάτων του Στρατού. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 δόθηκαν χιλιάδες τυφέκια Μ14 σε διάφορες χώρες, στο πλαίσιο προγραμμάτων στρατιωτικής βοήθειας. Τη δεκαετία του ’90 μόνο, πάνω από 100.000 τέτοια τυφέκια δόθηκαν στην Estonia, Latvia, Lithuania, Philippines, South Korea, Taiwan, και Tουρκία.
Στις ΗΠΑ, για αρκετό καιρό το Μ14 χρησιμοποιούσαν μόνο οι τιμητικές φρουρές, αλλά κατά τις τελευταίες εκστρατείες στο Ιράκ και Αφγανιστάν πολλά παλαιά Μ14 βγήκαν από τις αποθήκες, ξεσκονίστηκαν και παραδόθηκαν σε μαχόμενους στρατιώτες, για τη βελτίωση της δραστικής εμβέλειας και αποτελέσματος σε σχέση με τα τυφέκια 5.56mm. Μερικά Μ14 χρησιμοποιήθηκαν όπως ήταν, σε άλλα τοποθετήθηκαν νέες διόπτρες για να χρησιμοποιηθούν από ελεύθερους σκοπευτές (παρόμοια με το ρωσικό τυφέκιο SVD). Οι ελεύθεροι σκοπευτές στους Πεζοναύτες επίσης χρησιμοποίησαν μια νέα παραλλαγή των τυφεκίων Μ14 με πλαστικό ρυθμιζόμενο κοντάκιο και λαβή τύπου πιστολιού καθώς και άλλα αξεσουάρ όπως αφαιρούμενους δίποδες και σιγαστήρες. Τελευταία, οι Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ ανάπτυξαν το τυφέκιο Mk.14 Mod.0 Enchanced Battle, το οποίο είναι ένα Μ14 στο οποίο έχουν προστεθεί πολλά νέα εξαρτήματα, νέο ρυθμιζόμενο κοντάκιο και πολλές ράγες τύπου Picatinny, όπως και νέα αξεσουάρ (σιγαστήρες και διόπτρες). Το Mk.14 Mod.0 EBR χρησιμοποιείται σήμερα από τις Ειδικές Δυνάμεις των ΗΠΑ και μερικές άλλες στρατιωτικές δυνάμεις στο Στρατό των ΗΠΑ.
Γενικά, το Μ14 ήταν ένα αμφιλεγόμενο όπλο. Είχε την εμβέλεια και την ακρίβεια των «παλαιών» στρατιωτικών τυφεκίων, αλλά ήταν πολύ μακρύ, βαρύ και δεν είχε την ισχύ αυτόματου πυρός ενός αυτόματου τυφεκίου που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες μάχης σε μικρές αποστάσεις. Παρόλα αυτά, ήταν ένα αξιόπιστο και ισχυρό τυφέκιο, που προτιμήθηκε συχνά για την αποτελεσματικότητά του, τη μεγάλη δραστική εμβέλεια και διείσδυση – χαρακτηριστικά τα οποία εκτιμούν πολύ οι στρατιώτες των ΗΠΑ στις τελευταίες εκστρατείες στο Ιράκ και Αφγανιστάν.

Το Μ14 είναι ένα αυτόματο τυφέκιο με δράση αερίων, τροφοδοσία από γεμιστήρα και (αρχικά) δυνατότητα επιλογής τύπου πυρός. Το σύστημα αερίων βρίσκεται κάτω από την κάννη, έχει πιστόνι μικρής διαδρομής (περίπου 37mm) που ενεργοποιεί την ωστήρια ράβδο τύπου Μ1. Το σύστημα αερίων διαθέτει αυτόματη αποκοπή, η οποία περιορίζει την ποσότητα αερίων που επενεργούν στο μηχανισμό. Το περιστρεφόμενο κλείστρο είναι πολύ παρόμοιο με εκείνο του Μ1 Garand, αλλά διαθέτει κύλινδρο αντί του απλού συνδέσμου που συνέδεε το κλείστρο με την ωστήρια ράβδο. Ο επιλογέας τύπου πυρός βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του κορμού, πάνω από τη σκανδάλη, και μπορεί να αφαιρεθεί αν το όπλο δεν πρέπει να ρίξει κατά ριπάς, ή να επανατοποθετηθεί αν χρειαστεί. Στο πίσω μέρος του πλαισίου υπάρχουν οδηγοί για κλιπς, ώστε ο αφαιρούμενος γεμιστήρας θα μπορούσε να ξαναγεμίσει επί τόπου χρησιμοποιώντας κλιπς. Ο αναστολέας του κλείστρου είναι ενσωματωμένος στο αριστερό τοίχωμα του πλαισίου και κρατά το κλείστρο ανοικτό όταν χρησιμοποιηθεί το τελευταίο φυσίγγιο. Ο μοχλός ασφάλειας είναι παρόμοιος με εκείνον στο Μ1 Garand και βρίσκεται μπροστά από τον προφυλακτήρα της σκανδάλης. Το στάνταρ σύστημα σκόπευσης αποτελείται από λεπιδοειδές σκόπευτρο εμπρός με δυο προσατευτικά «αυτιά» και ρυθμιζόμενο κλισιοσκόπιο τύπου διόπτρας στο πίσω μέρος του κορμού. Η κάννη διαθέτει φλογοκρύπτη μεγάλου μήκους. Για να χρησιμοποιηθεί με επιλογή τύπου πυρός, το Μ14 μπορεί να εφοδιαστεί με ελαφρό αφαιρούμενο δίποδα. Το αυτόματο τυφέκιο διμοιρίας Μ14Α1 διαφέρει από το Μ14 στα ακόλουθα: Ο επιλογέας τύπου πυρός είναι μόνιμα τοποθετημένος στη θέση του. Το στάνταρ ξύλινο μονοκόμματο κοντάκιο με ημιλαβή αντικαθίσταται από το «ευθύ» ξύλινο κοντάκιο με ξεχωριστή λαβή τύπου πιστολιού και αναδιπλώμενη χειρολαβή εμπρός. Το κινητό επώμιο είναι προσαρμοσμένο στη βάση του κοντακίου. Στην κάννη υπάρχει ειδικός αντισταθμιστής κλωτσήματος, όπως και ελαφρύς δίποδας.